Een HB meisje (11), sprak niet meer, depressief, slecht zelfbeeld, wilde zichzelf snijden en nam niet meer deel aan het gezinsleven.
Hoge gevoeligheid die samen gaat met hoogbegaafdheid
Er kwam een hoogbegaafd meisje van 11 in mijn praktijk. Ze sprak vrijwel niet meer, stond op het punt zichzelf te gaan snijden, nam niet meer deel aan het gezinsleven, was depressief en had een slecht zelfbeeld. Soms lag ze met haar gezicht naar beneden geleund op haar armen over tafel. Het enige wat ik dan van haar kon zien waren haar mooie rode krullen. Soms huilde ze maar spreken deed ze amper en als ze sprak was het heel zacht en stotterde ze. Aangezien ze zelf zo diep weg gezakt was was het voor haar lastig om te beginnen dus begon ik. Ik vertelde haar over hoogbegaafdheid en dat dat meer is dan alleen een IQ. Ik vertelde over de hoge gevoeligheid die samen gaat met hoogbegaafdheid, het anders leren, hoe het voelt als je echt aan het leren bent, wat overtuigingen zijn, wat mindset is en nog veel meer. Langzaam kwam ze uit haar schulp. Er was veel schaamte en die nam ik weg. Ik vertelde haar over trauma en we keken naar haar behoeften die lagen achter haar snijbehoefte lag. Toen ze de patronen ging zien en de redenen hiervoor ging snappen ging ze steeds verder open. Ik gaf haar alternatieven en tools om mee aan de gang te gaan. Af en toe kreeg ze nog een terugval, ze krabde dan zichzelf hard met haar nagels over de binnenkant van haar armen. Ook hier gaf ik haar een alternatief. Ik ging niet zeggen wat ze wel of niet moest doen maar ik gaf haar haar keuzes terug. De gezonde keuzes kwamen toen vanzelf.
Ze schreef een brief naar de PGB verstrekkers: “Hallo iedereen aan tafel, sorry dat ik er zelf niet bij ben, ik ben verlegen 🙂 Uhm, ja. De eerste keer dat ik bij mevrouw kwam had ik niet de beste schooljaren achter de rug. Ik voelde me niet goed, ik was heel gesloten en ik kropte al m’n verdriet, drift en angst op. Niet slim, I know. De keren daarna kwam ik alleen bij mevrouw en toen startte alles. Ik werd lichter, figuurlijk. Ik heb al zoveel met haar gedeeld; herinneringen, familie, pijn en tranen. Ik ven zelfs tot de conclusie gekomen dat ik (misschien) deze richting in ga. Zij begrijpt mij zoals niemand dat doet. Ik ben ingewikkeld. Zij is mij, maar ouder en wijzer. Ik sta middenin mijn gedachten, niet wetend wat het betekend. Zij kan me daarmee helpen, en ik wil dat zo graag.”
Steeds meer ging ze open, als een pioenroos. Nu een jaar later neemt ze weer deel aan het gezin, gaat het steeds beter op school, denkt ze niet meer aan zichzelf snijden, is ze niet meer depressief, is haar zelfbeeld gegroeid, is ze minder bang om te falen, is haar mindset veel flexibeler geworden. Ze zit beter in haar vel, lacht, praat en straalt weer. Af en toe heeft ze het nog moeilijk maar dit komt steeds minder voor en duurt het minder lang. Ik zie haar die geweldige sterke vrouw worden die ze eigenlijk al was, maar het zelf nog niet zag. En dat…. dat is mooi!
Voor kinderen en jongeren zoals zij is er goed nieuws, het kan anders. Klik hier om te weten hoe.